درمدت زمان کوتاهی شاید کمی بیشتر یا کمتر آنچنان ابر سیاهی آسمان را پوشاند که انسان را به وهم دچار میکرد و روز به شبی مبدل گشت😱
عکس مربوط به قبل از طوفان👆
ازراست:
جانبازان
برادر امامیان
فرهاد نظری
هادی یونسیان
محمد حسین خانی
نشسته از راست:
محمود نظری
و…
عکس هنگام طوفان👆
برادر اسماعیل قاسمپور و جانباز فرهاد نظری
این عکس ها👆👆👆 توسط دوست و هم رزم بسیار خوبم جانباز عزیز هادی یونسیان ، برادر شهید مجید یونسیان که ساعاتی بعد از گرفتن این عکس ها، مجید هم به فیض شهادت نایل گردید ، گرفته شده است.
وفاصله زمانی بین گرفتن این عکس ها از روشنی تا تاریکی آسمان توسط ابرها شاید ده تا بیست دقیقه باشد.
بالاخره به رودخانه رسیدیم
ولی………
ما نگران نور مهتاب بودیم که با روشنایی اش باعث شود قبل ازرسیدن به خط دشمن مارو ببینند .
بخواست خداوند طوری شد که با آمدن ابرهای سیاه روشنایی روز را هم پنهان میکرد وچه برسد به شب سیاه!
و سریع ما را به یک ستون کردند وحرکت دادند و باران شدیدی هم شروع به بارش کرد.
بعد از عملیات برادرانی که در تدارکات مشغول بودند میگفتند بعد از حرکت ما ،طغیان رودخانه ها و باران شدید هر تحرکی را از آنها گرفته بوده…
رود خانه ای در مسیر حرکت ما بود که قرار بود عمق آن حداقل تا زیر زانو باشد ولی به علت بارندگی زیاد ،رودخانه طغیان کرده بود.
قبل از رودخانه کالیبرهای دشمن شروع به تیراندازی کردند شدت آتش دشمن هر لحظه بیشتر‌می شد 💥
یادم میاد همانطور که به یک ستون حرکت میکردیم دو طرف ما را بوته های بلندی فرا گرفته بود
لابلای بوته ها زخمیها وشهدا افتاده بودند …
اخویم فرهاد و شهیدان رضا خراط و شهید مجتبی صدیقی و دیگر فرماندهان برای اینکه ستون از هم نپاشد ومنحرف نشوند سعی بسیار میکردند و با گفتن یا حسین و یا مهدی……..ما را به پیشروی تشویق میکردند…
نرسیده به رودخانه و در همان حال حرکت..
مجروحی رامشاهده کردم که لای بوته ها افتاده و به جای ناله، به ما روحیه میداد و تشویق به جلو میکرد .
صحنه ی مجروح ها وشهدایمان وگلوله های رسام و منورها و انفجار خمپاره ها،من را ناخودآگاه به تجسم صحنه دلخراش عاشورا انداخت و با خود زمزمه کردم:
” آیا اینجا عاشورای ماست؟ “